چادرم در باد

با چادرهای گل گلی رنگ و وارنگ شروع شد. عشق نه سالگی‌ام این بود که چادر مشکی بپوشم و وقتی با خانواده به پارک یا فضای سبزی می‌رفتیم اولش از مادرم اجازه بگیرم، گوشه‌های چادرم را محکم بگیرم و دستانم را باز کنم. از پشت سر، شکل یک نیم‌دایره‌ی مشکی می‌شدم که دستانم قطر دایره را می‌ساخت. بعد شروع کنم به دویدن... خوشم می‌آمد که باد، چادرم را حرکت بدهد و بالا و پایین ببرد. اگر بخواهیم از دید قواعد فیزیک نگاه کنیم چادر باید سرعتم را کم می‌کرد چون سطح مقطع اصطکاکم با هوا زیاد می‌شد؛ اما من سریع و کودکانه می‌دویم. از فرودگاه چمن با بال چادر می‌خواستم پرواز کنم.

نمی‌دانم چرا برای دویدن، چادرم را در نمی‌آوردم. آن زمان چادر برایم یک لباس تفننی بود. حتی بعضی وقت‌ها در مهمانی‌های خانوادگی با بلوز و شلوار بودم و البته روسری؛ اما عشقم چادر بود و چمن و چابکی!

این روزها کمتر می‌دوم. فقط گاهی از روی جدول خیابان راه می‌روم. حالا وقتی نسیم، چادرم را تکان می‌دهد و به گذشته‌ام نگاه می‌کنم خوشحالم که آزادانه هویتم را انتخاب کردم.

لپ تاپ

بهم میگن حاج آقا فلان خبر رو شنیدی؟
میگم نه والا، کجا؟ اخبار ساعت چند؟
میگه: اخبار ساعت چند؟! چی میگی بابا... برو تو سایت های فلان سازمان کلی اطلاعات و نظریه داده...
میگم آدرسش رو بده سر بزنم ، شروع میکنه به نوشتن، تا می بینم
میگم ای دل غافل، این سایت که فیلتره... من نمی تونم بهش دسترسی داشته باشم. چرا؟ الان عرض میکنم...
حاج آّقا هم میره از جوجه تکنولوژی ها سراغ فیلتر شکن رو میگیره، بعد اونا بهش میگن :"استغفرالله، حاجی شما دیگه چرا؟! آیا شما همممممممم؟! (منظورشون کار خلافه) ، و کلی دستش میندازن...
خوب مشکل من چیه؟! مگه تقصیر منه که یه خط بدون فیلتر در اختیارمون نمی ذارن تا اون طور که بخواییم از اطلاعات سایت های ضد ... و ... استفاده کنیم و بفهمیم مرگشون چیه که اینطوری دارن میان جلو...
مگه تقصیر منه که چون اسم طلبه اومد روم باید دور همه چیز رو باید یه خط قرمز بکشم تا مبادا بهم نگن حاجی ایا شما همممممممممم؟!
مگه تقصیر ماست که یه قرون پول تو جیبمون نیست تا بتونیم امکاناتی رو که بهش نیاز داریم بخریم... باید مدام تو فکر این باشم که وایی کی قبض تلفن میاد؟!! چرا؟! چون هزینه خرید یه ای دی اس ال ساده رو ندارم...
 این حرفها رو دارید از زبان یه دختر طلبه که تازه داره تاتی پاتی کردن رو یاد میگره می شنوید... منی که تازه وارد این محیط شدم ، متوجه نیازم به داشتن همچین امکاناتی شدم... حالا بماند اون حاج آقایی که زن و بچه داره و باید به فکر این باشه که چطور مخارجشون رو تامین کنه، بنده خداها اصلا حق فکر کردن به داشتن همیچین امکاناتی رو ندارن چه برسه به اینکه یه لپ تاااااااپ بخوان...
از قدیم گفتن ... هر چقدر پول بدی همون قدر آش نوش جون میکنی... حالا مدام شما بگید مفت خورها هیچ کار نمیکنن... کسی که برای سفر تبلیغی به جای چمدون لباس باید کتاب جاش جاسازی کنم، چه طوری میتونم؟! ... اخرش هم بایددست درد بگیره ...
با این حرفهام هم اصلا نمیخوام کم کاری طلبه ها رو توی نت توجیه کنم ولی حق بدید که این چند تا مشکلی که عرض کردم خیلی جلوی کارمون رو میگیره

مگه ادم چقدر طاقت داره...

نوستالژی دهه فجر

دهه‌ی فجر برای بزرگترهای ما زنده‌کننده‌ی خاطرات تلخ و شیرینی است که به چشم خودشان دیده‌اند. ما نسل سومی‌ها فقط داستان‌هایی را از آن زمان شنیده‌ایم و فیلم‌هایی دیده‌ایم که خودمان هیچ نقشی در آن‌ها نداشتیم؛ ولی برنامه‌هایی که در دهه‌ی فجر انقلاب در دوران تحصیل در مدرسه داشتیم، خاطراتی است که کمی ما را با حال و هوای انقلاب پیوند می‌دهد. برنامه‌هایی مثل اجرای سرود، نمایش، روزنامه‌دیواری، تزیین کلاس، مسابقات، شیطنت‌ها و بچگی‌هایی که در این ایام داشته‌ایم، دوستی‌ها، خنده‌ها، قهر و آشتی‌ها و ...
شاید هم اصلا در هیچ کدام از این برنامه‌ها حضور فعال نداشته‌ایم، شاید فقط تماشاگر یا حتی مخالف بوده‌ایم؛ اما همه‌ی آن‌ها خاطراتی است که خواه‌ناخواه با  گذشته‌ی ما پیوند خورده است. خدا را چه دیدید؟ شاید همکلاسی‌های قدیم خود را با شرکت در این بازی وبلاگی پیدا کردیم.

دوم دبستان بودم. شیراز، سال سیصد و هفتاد و اندی!
قرار بود برای اِن امین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی گروه سرودی تشکیل بدهیم و در یکی از روزهای دهه‌ی فجر در مدرسه اجرا کنیم. من دختر آرام و کم‌حرفی بودم ( و البته بعضی بر این عقیده‌اند که هنوز هم هستم!) اما نمی‌دانم چطور شد که برای آن برنامه‌ی سرود رهبری گروه با من افتاد. یکی از سرود‌های انقلابی نوستالژیک را از توی دفترچه‌ی سرود‌های انقلابی که داشتیم انتخاب کردم. نوار کاست سرود را هم گیر آوردم. چند روزی گوش می‌دادم و تمرین می‌کردم و به بچه‌ها هم تمرین می‌دادم. زنگ‌های تفریح به کلاسی خالی می‌رفتیم و با جدیت تمرین می‌کردیم. البته نتوانستم کاست بی‌کلامش را گیر بیاورم؛ موقع خواندن خواننده‌ی اصلی سرود که می‌شد صدایش را کم می‌کردیم تا صدای خودمان واضح‌تر باشد. یک روز قبل از اجرا به بچه‌ها گفتم تا فردا بهترین لباسشان را به مدرسه بیاورند. روی سن که رفتیم هر کدام یک رنگ بودیم. من یک بلوز دامن بافتنی سبز و صورتی پوشیده‌بودم. یکی بلوز شلوار سفید، دیگری دامن‌ چین‌دار، آن یکی پیراهن پفی گل گلی! همه‌مان هم احساس تک بودن و ملکه‌ی زیبایی داشتیم!
من ردیف جلو بودم و بقیه پشت سرم هر طور که می‌خواستند ایستاده‌بودند. بسم الله الرحمن الرحیم. سرود شروع شد. همه با هم آرام می‌خواندیم. « الله الله الله... الله الله الله... الله اکبر... الله اکبر »
و من که تک خوان گروه بودم: «ایران ایران ایران، خون و مرگ و عصیان، خون و مرگ عصیان،...»
بعد نوبت دوستانم می‌شد که می‌خواندند: « الله الله الله... الله الله الله... الله اکبر... الله اکبر » بعد نوبت من، بعد نوبت آنها، من، آنها، ... . راستش تا آخر سرود دوستانم جز ذکر «الله اکبر» چیز دیگری نگفتند؛ اما نمی‌دانم چرا موقع تمرین هیچ‌کدام ناراحت نبودند و فقط بعد از پایان اجرا گیس و گیس کشی‌ها شروع شد و به من تهمت «تک‌روی» زدند!


دلم می‌خواهد این بزرگواران هم در این بازی «نوستالژی دهه فجر» سهیم باشند و نوشته‌های آن‌ها و وبلاگ‌هایی که از طرف این دوستان به ادامه‌ی بازی دعوت می‌شوند را بخوانم. همه‌ی نوشته‌ها در  این وبلاگ قرار خواهد گرفت.
به ترتیب حروف الفبا: آهستان، اسماعیل نیوز، از هر دری سخنی، بچه‌های قلم، پاک‌دیده، خانم ناظم، دنیای راه راه، دودینگ‌هاوس، عاشقانه، کشکول جوانی، مادرستان، ملیحانه، منبرنت،  نافذ، نیمچه‌بلاگ حامد.
و البته دوست دارم نویسنده‌های خوب این وبلاگ، گل بانو  و گل پر عزیز، هم در این حرکت شرکت کنند.

دوستانی که اجابت کردند:
دنیای راه راه» اکسیژن
دودینگ‌هاوس» درباره یک تاکتیک انقلابی
اسماعیل‌نیوز» یاد ایام- دهه فجر
خانم ناظم» همین دیگه!
کشکول جوانی» این انقلاب، همان انقلابی است که باعث کور شدن استعداد شاعری من شد
گل‌پر» مگه آدم چقدر طاقت داره...
آهستان» مثلا نوستالژی دهه فجر
از هر دری سخنی» توپ شیشه‌ای
بچه‌های قلم» انقلاب و خاطرات شیرینش
عاشقانه» خاطرات من از دهه فجر
منبرنت» یاد لباس نظامی‌ام بخیر
نیمچه‌بلاگ حامد» یوم‌الله 22 بهمن؛ تعطیل رسمی!
ملیحانه» فرار بزرگ2

جشنواره ی هنر آسمانی، جایی بین زمین و آسمان

دیروز«جشنواره‌ی هنر آسمانی» بود.
جشنواره‌ی هنر آسمانی جشنواره‌ای هنری ویژه‌ی طلاب سراسر کشور هست که دیروز برای دومین بار برگزار شد. فراخوان آثار از حدود شش ماه قبل بود در رشته های ادبیات، هنرهای نمایشی، هنرهای تجسمی و پژوهش. می‌گفتند امسال داوری آثار در سطح مسابقات بین‌المللی بوده. قصدم معرفی جشنواره نیست. توضیحات بیشترش را در سایت هنر آسمانی یا خبرگزاری‌ها می‌توانید ببینید.

برنامه‌ی دیروز صبح را که نمی‌توانستم شرکت کنم. عصر، کمی بعد از شروع نشست تخصصی درباره‌ی « ویژگی‌ها و شاخصه‌های هنر دینی» به مراسم رسیدم. البته با احترام به همه‌ی رشته‌های هنری بیشتر علاقه‌ام به رشته‌ی عکاسی بود و می‌خواستم بدانم از نظر برگزار کنندگان همایش شاخه‌های عکاسی دینی چیست؟! یعنی بگویند 1- هنر دینی باید هدفش این باشد 2- هنر دینی با این ابزارها عملی می‌شود 3- هنر دینی باید توسط همچون افرادی باشد 4-... به طور کاملا عینی و ملموس که از فردا بروم دنبال عکاسی دینی با همان شاخص‌ها!

امیدوارم متن کامل نشست را خود جشنواره منتشر کند؛ چون یادداشت‌هایی که من برداشته‌ام با ادبیات مختصر خودم هست.
از وقتی رسیدم یکی از آقایان سخنران فرمودند که «بعضی رشته‌ها کاملا دینی هستند. مثلا پیکره‌ی خط نمی‌شود بی‌دینی باشد. در ادبیات قوی هستیم؛ اما سینما وارداتی هست و باید آن را بشناسیم.»

دین و هنر
احیای هنر دینی
مبانی فلسفی هنر دینی